Zygmunt Szendzielarz „ Łupaszka” urodził się 12 marca 1910 roku w Stryju. Ukończył gimnazjum o profilu matematyczno- przyrodniczym. Po ukończeniu szkoły w Grudziądzu wstąpił do wojska i został dowódcą plutonu 4. Pułku Ułanów Zaniemeńskich w Wilnie. „Łupaszka” nie był dobrym teorytykiem wojskowym, ale zasłynął z niezwykłych umiejętności na polu bitwy oraz perfekcyjnym władaniem bronią. Tak wspomina tego żołnierza rtm Władysław Piotrowski ( zwierzchnik Łupaszki w podchorążówce ) : „Jeśli chodzi o wyszkolenie kawaleryjskie, nie był wielkim znawcą teorii wojskowej. Nie tkwił nosem w regulaminach i książkach. Był natomiast świetny w takich działaniach jak służba polowa, wyszkolenie bojowe. Był typem żołnierza w każdym calu, był urodzonym kandydatem na dowódcę”.1
Za czynny udział podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku otrzymał Krzyż Virtuti Militari. W tym samym roku trafił do niewoli sowieckiej, z której uciekł i przedostał się do Lwowa. W listopadzie 1939 próbował przekroczyć granicę polsko – węgierską – jednak bezskutecznie. Ostatecznie wrócił do Wilna. Od roku 1940 „Łupaszka” był członkiem podziemia i walczył z komunistami do roku 1948. „Łupaszka” został aresztowany i osadzony w więzieniu na warszawskim Mokotowie. Spędził tam 2,5 roku, był torturowany i bestialsko traktowany przez sowieckich funkcjonariuszy. 8 lutego 1951 roku dokonano egzekucji na Zygmuncie Szendzielarzu strzelając w tył głowy.
Witold Pilecki „ Witold” urodził się 13 maja 1901 roku, wychował się w Wilnie, tam też ukończył gimnazjum i równocześnie wstąpił do harcerstwa. Wychowany był w duchu patriotycznym. Dzięki swoim przodkom, którzy walczyli o wolną, niepodległą Rzeczpospolitą wyniósł z domu zamiłowanie do swojej ojczyzny jak również przejął przekazywane w domu Pileckich wartości tj., lojalność, honor, wiara, szacunek i miłość do ojczyzny. Oto jak przedstawia młodego Witolda Krzysztof Tracki – autor książki o jego młodości:
„Wbrew młodopolskim tendencjom części ówczesnej inteligencji, dorastający Witek będzie pałał żądzą czynu, w dziecięcych oczach będzie widniał świat potrzebujących zmian, heroicznego wysiłku, odmieniającego pozytywistyczną bierność. Stąd ułańska fantazja chłopca, nakazująca mu w dziecięcych zabawach wcielać się w rolę żołnierzy. Etos walki czynnej, poczucie misji, od pierwszych lat instynktownie staną się dla niego ważniejsze aniżeli spokój i względna stabilność domu rodzinnego na obczyźnie”.2
W 1920 roku Witold Pilecki uczestniczył w wojnie polsko bolszewickiej broniąc Warszawy. Po wojnie powrócił do Wilna, wstąpił do Związku Bezpieczeństwa Kraju. Witold Pilecki stanął do walki podczas kampanii wrześniowej, rok później zgłosił się na ochotnika do obozu koncentracyjnego KL Auschwitz, aby prowadzić kontrwywiad i przekazywać istotne informacje. Głównie były to raporty o zbrodniach popełnionych przez nazistów w obozie. 27 kwietnia 1943 roku zbiegł z obozu razem z dwoma współwięźniami. W 1944 roku podczas powstania warszawskiego został dowódcą jednego z oddziałów tj. Chrobry II. Po klęsce powstania warszawskiego Pilecki trafił do obozu niemieckiego m.in. w Murnau. Do kraju powrócił w 1945 roku by założyć siatkę konspiracyjno-wywiadowczą.
Rotmistrz Witold Pilecki został aresztowany w maju 1947 roku. Tak jak w przypadku innych Żołnierzy Wyklętych – bestialsko torturowany i niegodnie traktowany. 15 marca 1948 roku otrzymał wyrok kary śmierci, a 25 maja 1948 roku została dokonana egzekucja poprzez strzał w tył głowy. Witold Pilecki został pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego.
1Fikus D., Pseudonim „Łupaszka”. Z dziejów V Wileńskiej Brygady Śmierci i mobilizacyjnego ośrodka Wileńskiego Okręgu AK, Omnipress, Warszawa 1990.
2Krzysztof Tracki „ Młodość Witolda Pileckiego”, Warszawa 2014, wyd. Sic!