Olimpiady Specjalne Polska to program, bez którego sportowcy z niepełnosprawnością intelektualną mieliby duży problem, aby trenować i startować w zawodach. To organizacja, która poprzez sport pomaga swoim beneficjentom nie tylko pielęgnować pasję do aktywności fizycznej, ale również przełamywać bariery, otwierać się na społeczeństwo i integrować w duchu czystej rywalizacji. To stowarzyszenie, które wspierają wielkie gwiazdy i osobistości świata kultury oraz sportu, ale i rzesza wolontariuszy. I to właśnie Oni są cichymi bohaterami tej historii.
– Nasza działalność jest możliwa właśnie dzięki pracy tysięcy wolontariuszy. Bez nich realizacja misji Olimpiad Specjalnych byłaby niemożliwa. Są wśród nich trenerzy, sędziowie, znani sportowcy, studenci, uczniowie szkół średnich i podstawowych, a także rodziny sportowców z niepełnosprawnością intelektualną oraz inne osoby, które zgłaszają chęć i gotowość do pomocy w naszych działaniach – mówi Piotr Rogalski, Specjalista ds. Sportu w Olimpiadach Specjalnych.
Wolontariusze pracują w biurach regionalnych, przygotowują zawodników do startów i czuwają nad prawidłowym przebiegiem zawodów. Organizują obozy oraz treningi. Pracują w administracji i w logistyce. Inspirują i służą wsparciem. To po prostu ludzie z olbrzymią dozą empatii, dla których pomaganie innym to jeden z sensów życia. Dość powiedzieć, że ostatnią imprezę – Światowe Letnie Igrzyska Olimpiad Specjalnych – obsługiwało ponad 20 tysięcy bardzo zaangażowanych wolontariuszy!
– Według Olimpiad Specjalnych Polska wolontariusz to dobry człowiek, który swoją dobrowolną pracą pomaga zawodnikom w podniesieniu jakości ich życia, jednocześnie realizując swoje pasje i rozwijając się. Wolontariat daje szansę na poszerzanie wiedzy, potęgowanie zainteresowań, zawieranie przyjaźni, zdobywanie doświadczeń i umiejętności społecznych tj. pracy w zespole, poprawę zdolności przywódczych oraz komunikatywności – kontynuuje Rogacki.
Olimpiady Specjalne Polska są otwarte na współpracę ze wszystkimi gotowymi do pomocy. Niezależnie od wieku, płci, religii czy poglądów politycznych, w myśl idei – wolontariat łączy. Ma nie tylko doraźnie pomagać, ale uczulać społeczeństwo na potrzeby innych, tworzyć i propagować postawy odpowiedzialności. Dla wolontariusza to zatem szansa na swoisty sprawdzian i pole do zdobycia nowych doświadczeń. Nawiązanie przyjaźni, poszerzenie horyzontów oraz test swojej odpowiedzialności społecznej.
Posługując się materiałami Małgorzaty Ochmann z wolontariat.pl, organizacja stworzyła swoisty kodeks etyczny. Co zatem powinno charakteryzować dobrego wolontariusza?
- Przekonanie o chęci pomagania innym;
- Lojalność i przestrzeganie ustalonych zasad;
- Unikanie krytykowania spraw, których się nie rozumie;
- Mówienie otwarcie i pytanie o rzeczy, których się nie rozumie;
- Nie okazywanie frustracji osobistych, które mogą zakłócić pracę i realizację powierzonych zadań;
- Chęć do nauki, rozszerzania wiedzy i stałego autorozwoju;
- Chęć do poznania i zrozumienia w jak największym stopniu swojej organizacji, swojej pracy i misji;
- Kontrola nad sobą i sprawna realizacja powierzonych zadań;
- Udowodnienie, że jest się osobą, której można zaufać;
- Składanie tylko takich obietnic, które można spełnić;
- Umiejętność działania w zespole;
- Zdawanie sobie sprawy z odpowiedzialności;
- Przekonanie o tym, że praca wolontariusza nie przynosi mi żadnych strat.
Wolontariusz OSP to zatem osoba z charakterem. Dzieląca się swoją pasją z innymi, poszukująca rozwoju emocjonalnego i nowych przyjaciół, pragnąca być częścią pozytywnej energii i chcąca uzyskać unikalne kompetencje, które gwarantuje praca w tym segmencie. Każdy z wolontariuszy może wybrać sektor w którym chce działać, a nad ich pracą czuwa zespół koordynatorów.
– W Olimpiadach Specjalnych działam od kilku lat – mówi Natalia Dąbrowska, wolontariuszka z oddziału regionalnego w województwie podlaskim. – Z całą stanowczością potwierdzam, że poprzez spotkania z zawodnikami Olimpiad Specjalnych mogę w pełni docenić wartość człowieka. Możliwość dzielenia z nimi radości i smutków jest czymś niezapomnianym i wartościowym. Na początku trochę się obawiałam, ale dałam radę i teraz mogę być dumna, że jestem wolontariuszką. Radość zawodników ich szczerość, współzawodnictwo i dzielność w ich wysiłku jest czymś, czego mógłby pozazdrościć każdy z nas. Stąd moja stale rosnąca pasja do wolontariatu, bo po przez nią mogę uczyć się „posiadania siebie w dawaniu siebie.” Podkreśla, że takie działanie nie tylko ma sens, ale także daje poczucie satysfakcji: – Wystarczy chwila obcowania z zawodnikami, wymiana uśmiechu, potrzymania za rękę, porozmawiania, a otrzymujemy w zamian wdzięczność, satysfakcję. Sprawiamy radość. Nie ma nic piękniejszego niż spotkać się na kolejnych zawodach mając świadomość, że pamiętają o nas i z niecierpliwością czekają na kolejny uścisk dłoni czy wymianę słów. Pamiętajmy, że do podarowania szczęścia potrzeba bardzo niewiele.
Tekst: Marcin Pawul